Μια βραδιά με τη φυλή Red Dhao!
Από τις πιο δυνατές εμπειρίες που είχα στο ταξίδι μου στο Βιετνάμ ήταν η διαμονή σε ένα σπίτι της φυλής Red Dhao στο χωριό Ta Phin που βρίσκεται στην Sapa βόρεια της χώρας πολύ κοντά στα σύνορα με την Κίνα.
Άνθρωποι αυθεντικοί, με το χαμόγελο στα χείλη, που παρόλο της επαφής τους με τους τουρίστες διατηρούν τον παραδοσιακό τρόπο ζωής κάτι το οποίο με γοήτευσε όσο έμεινα μαζί τους.
Οι Red Dhao είναι μία από τις 34 μειονότητες που υπάρχουν στη χώρα και προέρχονται από την Κίνα. Φορούν παραδοσιακές πολύχρωμες στολές και οι γυναίκες έχουν στο κεφάλι ένα χαρακτηριστικό κόκκινο μαντήλι ή κάτι σαν τουρμπάνι.
Είναι ειδικοί στα βότανα και χρησιμοποιούν πολλά από αυτά σε θεραπείες ασθενειών καθώς και σε ιαματικά λουτρά που έχουν ευεργετικές ιδιότητες στο δέρμα όπως διαπιστώσαμε και εμείς. Επειτα από 2 ώρες περπάτημα ήταν ότι καλύτερο για να χαλαρώσουμε.
Μένοντας σε ένα απλό ξύλινο σπίτι,μαγειρεύοντας κατάχαμα στην φωτιά με ξύλα που είχαμε κόψει από το βουνό, καταλαβαίνεις πόσο λίγα χρειάζεται κανείς για να ζεί. Ότι και αν δοκιμάσαμε ήταν πεντανόστιμο και οι γεύσεις μου έχουν μείνει αξέχαστες,ιδιαίτερα το τόφου μαγειρεμένο σε σάλτσα τομάτας και με συνοδεία από βραστά χόρτα που τα έλεγαν Morning Glory. Ολα τα γεύματα τα συνοδεύαμε με ποτό από απόσταγμα ρυζιού παραγωγής τους που ήταν δυνατό και έμοιαζε κάπως με την ρακί μας.
Καθημερινά η κυρία May έπρεπε να κατεβαίνει στο κέντρο της πόλης στην Sapa για να πουλήσει τα εργόχειρα της και για να αναζητήσει τουρίστες που θα της πρόσφεραν ένα επιπλέον εισόδημα. Ηταν πολύ περήφανη για την οικογένεια της και για την οικονομική της κατάσταση καθώς σε συγκριση με τους άλλους είχε μεγαλύτερες ανέσεις και στο σπίτι που ήταν μεγάλο και σε ποσότητα φαγητού αφού είχαν δικά τους γουρούνια,κότες,ένα κήπο με διάφορα λαχανικά και πολλά σακιά με ρύζι στο πατάρι που είναι καθημερινά στην διατροφή τους. Ο άντρας της κυρίας May ο οποίος δεν μιλούσε αγγλικά είχε μέχρι και μηχανάκι κάτι που δείχνει την οικονομική κατάσταση της οικογένειας.
Σε όλη την διαδρομή από την Sapa εως το Ta Phin το τοπίο είναι πανέμορφο όμως υπάρχουν σπίτια πολύ φτωχικά που αναρωτιέσαι πως επιβιώνουν εκεί οι ανθρωποι. Ιδιαίτερα σε ένα χωριό της φυλής Black Hmong το πρόβλημα ήταν πιο έντονο καθώς υπήρχαν οικογένειες που με δυσκολία ειχαν κάτι να φάνε οπώς μας λέει η κυρία May διασχίζοντας το χωριό. Ειδαμε μικρά παιδιά να σκάβουν αντί να βρίσκονται στο σχολείο κάτι που μας σόκαρε,μάλιστα ένα από αυτά είχε το μικρό αδερφάκι του στην πλάτη.
Εχω δουλέψει σκληρά για να μπορούν τα παιδιά μου να πηγαινούν σχολείο και να έχουμε μια καλή ζωή μας λέει η κυρία May που εκτός από τα βασικά αγγλικά που έμαθε από την επαφή της με τους τουρίστες μιλά κινέζικα,βιετναμέζικα,και την γλώσσα της φυλής της.
Και ο άντρας της εργάζεται εξίσου σκληρά και παρόλο που δεν μπορούσαμε να συννενοηθούμε μαζί του ήταν πολύ καλός και φιλόξενος και γελάσαμε πολύ στην προσπάθεια μας να τον βοηθήσουμε να φτιάξει ένα κοντάρι για το φτυάρι του.
Δεν χάσαμε την ευκαιρία να παίξουμε και με τα παιδάκια ένα ιδιαίτερο παιχνίδι που κλωτσάς ένα φτερό και αργότερα έμαθα ότι αποτελεί αγαπημένο άθλημα στην χώρα.
Η βραδιά μας έκλεισε με τον ιδανικό τρόπο αφού μετά το βραδινό μας καπνίσαμε την πίπα από μπαμπού πίνοντας και μερικά ποτηράκια από κρασί ρυζιού και έτσι ο υπνος μας ήταν γλυκός.
